Het begin

-
Hoe kon je dit bedenken?
Na een stukgelopen relatie op je 37e je eitjes invriezen in het buitenland om het krijgen van een kindje zeker te stellen in voor toekomst, wanneer dat ook zal zijn. Opbrengst na 4 IVF behandelingen: 25 eitjes met een ruwe 85%  kans op een levendgeboren kind.
Dan op je 42e eindelijk de man van je dromen tegenkomen. En dan blijkt…….hij onvruchtbaar te zijn. Compleet onvruchtbaar - geen enkel bruikbaar zaad voor welke vruchtbaarheids assisterende behandeling dan ook.
Daar sta je dan. Daar ben je wel even stil van. En verdrietig. Intens verdrietig. In mijn geval ook een paar maanden thuis. Mijn hele wereld stond op zijn kop. En een droom spat ruw uit elkaar.


Hoe het is gegaan? Ik heb besloten ons verhaal op te schrijven, voor mijn eigen verwerking maar ook voor degenen die na ons komen biedt het wellicht troost, steun of waardevolle input die moeilijk te verkrijgen is in de wereld van mannelijke subfertiliteit.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De eerste tekenen

-
Joost en ik begonnen in de zomer van 2016 te praten over kindjes, die wij beide zo dolgraag wilden hebben maar daar nog niet de juiste persoon voor tegen waren gekomen tot op dat moment. We waren er redelijk snel zeker van dat wij een gezin gingen vormen en kindjes wilden samen. UZ Brussel In verband met mijn eerdere traject in Brussel lag het voor de hand om parallel aan de ‘natuurlijke manier’ met de eitjes van vandaag, vast informatie te gaan inwinnen over het proces indien wij van mijn ingevroren eitjes gebruik wilden gaan maken. Daartoe gingen wij in september 2016 naar Brussel voor een gesprek. O wat waren wij na dit gesprek gelukkig. Bij terugkomst in Amsterdam biertjes gedronen in de Ooievaar (what’s in a name). In de zevende hemel waren we. We wilden ervoor gaan, voor een kindje, voor elkaar, voor een ISCI traject, we waren nog nergens ooit zo zeker van geweest. We besloten dit traject in Brussel te volgen parallel aan het natuurlijk proberen elke maand rond de eis
Meer lezen